Rozdział 17

„-Bo ja go nie kocham! On na tej trasie pozna masę dziewczyn, które są lepsze niż ja!

-Ty jesteś najlepsza. – i ku zaskoczeniu obydwojga, chłopak delikatnie przyłożył swoje wargi do jej i romantycznie ją pocałował.”

Kiedy chłopak oderwał swoje usta z twarzy przyjaciółki, ta stała w osłupieniu. Nie wiedziała, co teraz czuje, co myśli, przestała na chwilę czuć i rozumieć. Na moment odeszły wszystkie problemy i złe myśli, a umysł przepełniło takie dziwne uczucie, którego Bianka jeszcze nigdy wcześniej nie przeżyła.

-Czekaj…o co chodzi?! – nastolatka ciągle była wzburzona.

-O nic. Chciałem Ci udowodnić, że jesteś ważna. Bardzo ważna.

-Dla Ciebie. – odpowiedziała ze smutkiem.

-Dla mnie jesteś najważniejsza. – w tym momencie Bianka poczuła, że przed chwilą tym pocałunkiem Mikołaj oznajmił jej, że chce, żeby była jego dziewczyną.

-Mikołaj…muszę iść, spotkamy się później. – chłopak wiedział, że tak będzie, więc jej nie zatrzymywał. Dobrze wiedział, że to był pierwszy pocałunek przyjaciółki, ale tak samo dobrze widział, jak Jeremi patrzył na nią w kawiarni, kiedy się widzieli i był pewien, że będą razem. Zadowolony z siebie ruszył w kierunku domu.

***

Jeremi i Artur zbliżali już powoli w okolice Poznania. Bracia nie mogli się doczekać pierwszego koncertu. Starszy brat postanowił napisać do przyjaciółki.

-„Hey J” – zaczął, nie miał jej nic konkretnego do powiedzenia, ale po prostu uwielbiał, gdy przy zdjęciu Bianki wyświetlało się, że otrzymał wiadomość.

-„Hey ^-^” – Jeremi wyczuł, że nastolatka jest w świetnym humorze.

-„Co Ty taka szczęśliwa? ;)”

-„A nic…”

-„A te trzy kropki to co miały oznaczać?”

-„Nic, tylko…czy uważasz, że jeśli byłbyś dziewczyną, a chłopak by Cię pocałował, to znaczy, że mu się podobasz?” – chłopaka trochę zamurowało. Nigdy się nad tym nie zastanawiał, ale po głębszej analizie napisał.

-„Raczej tak, a co?”

-„A nic, po prostu, tak jakoś J” – nastolatek widział, że Bianka coś ukrywa.

-„No powiedz, chętnie usłyszę ;)”

-„A bo dzisiaj Mikołaj mnie pocałował i jakoś się tak dziwnie poczułam i chciałam wiedzieć, dzięki za pomoc ;*” – Jeremiego zamurowało. Nie miał siły. Mówić, pisać, wstać, położyć się, oddychać. Był na siebie wściekły, tylko dlatego, że wyjechał w tą głupią trasę i nie powiedział dziewczynie, że kocha ją nad życie, a teraz się dowiaduje, że całowała się ze swoim kumplem. Miał dość.

-Zawracamy. – tylko to udało mu się wydusić.

-Co?! – Artur prawie zadławił się kanapką.

-Tak, muszę wrócić do Warszawy, nie mogę zostać, nie dam rady. – Jeremi mówił bardzo stanowczo.

-Okay, bracie. Bianka przeżyje, Ty też. Nie pamiętasz, że wracamy na święta? Wtedy ją zobaczysz. – młodszy brat podświadomie podsunął pomysł starszemu.

-„Szczęściarz ;)” – odpisał na szybko do Bianki, pół żartem, a pół naprawdę zazdrościł temu chłopakowi.

***

Bianka odczytała ostatnią wiadomość od przyjaciela i opadła miękko na łóżko.

-„Ciekawe o co Jeremi chciał mnie zapytać tam w parku i potem przed autokarem? I czemu mnie o to teraz nie zapytał? Nie mam pojęcia.” – i zanim zdążyła zauważyć, już usnęła. Była wykończona tym dniem, tyle wrażeń.

***

-„Cześć, wiem, pewnie nie odczytasz, ale jestem przyjacielem Bianki Czarneckiej, znasz ją. Wiem, że to trochę nietypowe pytanie, ale czy Tobie się podoba Bianka?” – taką wiadomość wysłał Mikołaj do Jeremiego.

-„Hey, kojarzę Cię, ale po co Ci ta informacja?” – w momencie odpisał chłopak.

-„Po prostu potrzebna, nie możesz mi powiedzieć? Znam Biankę bardzo długo i jest ona dla mnie jak siostra i wiem, że naprawdę w wielu rzeczach jej pomogłeś, sama mi mówiła, więc takie tylko skromne moje pytanie” – Jeremi z jednej strony ucieszył się, że Bianka mówi o nim same dobre rzeczy, ale z drugiej wiedział, że to z nim dziewczyna się całowała.

-Muszę na chwilę wyjść. – kiedy szesnastolatek zauważywszy postój, postanowił się przewietrzyć. Zostawił telefon na fotelu. Niestety, Artur nie mógł się powstrzymać, chwycił za telefon brata i napisał wiadomość do Mikołaja.

-„Kocham Biankę na zabój! Cały czas opowiadam o niej całej swojej rodzinie, szczególnie biednemu bratu, który ma już dość słuchania tego. KOCHAM JĄ!!” – Mikołaj od razu wyczuł, że nie pisał tego szesnastolatek. Artur akurat zdążył odłożyć telefon, kiedy Jeremi wrócił. Starszy brat zauważył wiadomość, którą rzekomo napisał.

-Dzięki. – odrzekł z sarkazmem do towarzysza.

-Nie ma problemu. – odpowiedział i nałożył z powrotem słuchawki. Jeremi wrócił do rozmowy z Mikołajem.

-„Bardzo Cię przepraszam, Artur zabrał mi telefon”

-„Spoko, rozumiem, ale czy to prawda? Kochasz ją?” – chłopakowi zrobiło się od razu cieplej na plecach i choć nie widział osoby, z którą pisze, to czuł jego wzrok.

-„No…tak” – nareszcie odpisał.

-„Tak myślałem, więc świetnie, cieszę się, że już za niedługo zadasz jej to pytanie i będziecie razem ;)” – szesnastolatek wyczuł dobrego kolegę w Mikołąju.

-„Czekaj…a czy Ty przypadkiem nie całowałeś się z Bianką?” – zapytał po chwili.

-„Tak, ale spokojnie. Po pierwsze – Bianka jest dla mnie jak siostra, a po drugie mam swoje powody…”

-„Jak chcesz to śmiało mów” – i tak właśnie zaczęła się wielo-godzinna rozmowa dwóch kumpli.

***

Po tygodniu spędzonym bez Jeremiego, Bianka czuła się jakoś tak dziwnie, brakowało jej czegoś, nie mogła się na niczym skupić i znaleźć sobie miejsca.

-Bianka! Co się z Tobą dzieje?! – Kamilę zaczęło to już lekko irytować.

-Nie wiem, nie potrafię sobie znaleźć zajęcia! – żaliła się dziewczyna.

-No właśnie widzę. To przez Jeremiego?

-Nie wiem, może…

-A mówił Ci już ktoś, że jesteś może w nim zakochana? – Bianka wręcz zdrętwiała na to słowo rzucone już drugi raz od wyjazdu przyjaciela.

-Nie…a poza tym to nie istotne…

-Jak to nieistotne?! Po raz pierwszy się zakochałaś! To jest wspaniałe!

-Tylko, że…

-Że…?

-Że moja sytuacja jest bardziej skomplikowana niż Ci się wydaje. – Bianka jeszcze nie mówiła Kamili o jej pocałunku z Mikołajem.

-Bo jak wtedy, kiedy spotkaliśmy się z Mikołajem, to jakoś tak wyszło…że się całowaliśmy…

-Naprawdę?! – przyjaciółka kompletnie nie wiedziała, co o tym myśleć. Obydwoje to byli jej przyjaciele od wielu lat i oni nagle mają zostać parą?! A Jeremi?!

-Tak…i wtedy jakoś tak na chwilę przestałam myśleć o wszystkim…straciłam całkowicie umysł, rozsądne myślenie.

-Tak się dzieje, to był Twój pierwszy pocałunek, więc wiesz… - dziewczyna sama próbowała sobie wszystko ułożyć w głowie.

-No wiem i ja się jakoś tak dziwnie czułam, a dla Mikołaja jakby to była normalna czynność życiowa…

-Może nie całował się już po raz pierwszy?

-Może…

-Ale w ogóle powiedział Ci, że może chcesz zostać jego dziewczyną? – Kamila starała się to logicznie ująć.

-No nie…ale tak mi się wydaje… - Bianka teraz nie była sama pewna, co do swoich uczuć.

-To może z nim porozmawiaj, a nie snuj teorie?

-Sugerujesz, że wymyślam?!

-Nie! No daj spokój, po prostu idź z nim pogadaj.

-Tak zrobię! – przyjaciółki szybko ubrały kurtki i wyszły z domu jednej z nich.

***

Po parunastu minutach Bianka była pod drzwiami od mieszkania Mikołaja. Kamila już wróciła do domu, więc dziewczyna czuła, że może z nim spokojnie pogadać. Otworzyła jej mama chłopaka.

-Dobry wieczór, ja chciałabym porozmawiać z Mikołajem… - zaczęła powoli.

-Ach…no tak! Bianka wejdź śmiało! – mama nastolatka bardzo dobrze znała dziewczynę. Nie raz zabierali ją i Kamilę na wakacje na ich działkę. Nastolatka pośpiesznie weszła i jakoś tak instynktownie pokierowała się do pokoju przyjaciela. Kulturalnie zapukała.

-Co jest?! – odkrzyknął chłopak coś „brzdąkając” na gitarze.

-To ja Bianka, mogę wejść? – powiedziała wręcz lekko przestraszona. Zanim jednak dostała odpowiedź, chłopak sam otworzył jej drzwi.

-Bardzo Cię przepraszam, myślałem, że to moi rodzice, wejdź proszę. – zaprosił ją ręką do pokoju. Dopiero, kiedy dziewczyna usiadła na niepościelonym łóżku zauważyła, że przyjaciel jest bez koszulki. Chłopakowi to najwyraźniej nie przeszkadzało.

-Czym zawdzięczam Twoje przyjście? – zapytał odstawiając gitarę.

-Bo ja chciałam porozmawiać o tym, co wydarzyło się ostatnio… - Bianka była dosyć spięta, czego nie można było powiedzieć o Mikołaju.

-Chodzi Ci o ten pocałunek? – szesnastolatka dziwiła się, że nastolatek mówi to z takim spokojem i zupełnie się tym nie przejmuje.

-Tak…co to miało oznaczać?

-A co miałoby oznaczać? Przyjaciele czasem całują się, od co. – tymi słowami dziewczyna zrozumiała, że Mikołajowi wcale nie chodziło o jakieś głębsze uczucie. Znowu…

-Czyli nie, że…Ty…i ja…? – sama zaczęła się gubić w tym co mówi.

-My? No co Ty, jesteś dla mnie jak siostra, nie potrafiłbym nawet teraz z Tobą zacząć się umawiać. – usiadł obok niej i pocałował ja w czoło. Dziewczyna rzuciła mu ręce na kark i najchętniej by nie puściła, słyszała jego bicie serca. Kiedy siedzieli tak przytuleni do siebie, nastolatce nagle zebrało się na płacz. Mikołaj wyczuł parę kropel powolnie spływających po jego torsie.

-Co się dzieje, siostrzyczko? – Bianka nie mogła wydusić z siebie ani słowa. Łzy cisnęły jej się do oczu, a wielka gula w gardle niwelowała jakiekolwiek dźwięki.

-Przepraszam. – tyle zdołała wykrztusić i wyszła. Zanim jednak Mikołaj zdążył ją dogonić, ona podziękowała i poszła. Kiedy tak wracała parkiem i ocierała łzy zauważyła postać. Około 190 centymetrów, wyraźnie był to chłopak. Na około 16 lat.

-Jeremi!

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Kochani! To już 17 rozdział! Wow! Ja osobiście się już gubię w tych rozdziałach. Co sądzicie o tym rozdziale? Jest trochę dłuższy niż poprzedni ;). Zapraszam Was serdecznie na moje social media!

Instagram - _livia_1008

Snapchat – livia482

Ask – Livia482

Strona na Facebook’u – Jeremi Sikorski – moje nowe życie

I to tyle ;3 kocham Was i pamiętajcie o spełnianiu marzeń!

Uwielbiam Was,

Livia