Rozdział 28

„-A Ty? – zapytała zmartwiona.

-A ja pójdę z Tobą. – chłopak uśmiechnął się uwodzicielsko i poszli razem do sypialni gościnnej znajdującej się niedaleko. Ku zaskoczeniu dziewczyny, nastolatek najzwyczajniej ściągnął koszulkę i położył się na dwuosobowym łóżku i zamknął w rozmarzeniem oczy. Bianka postanowiła zrobić to samo i zanim się obejrzała, jej powieki zamknęły się pod wpływem snu i po części alkoholu.”

Następnego dnia Bianka obudziła się z niewielkim kacem. Jedyne, co pamięta, to to, że Jeremi uderzył jakiegoś chłopaka, który się do niej przystawiał, że się pocałowali i że zasnęła obok niego. Kiedy jednak odwróciła głowę, miejsce obok było puste. Obok na komodzie był tylko biały podkoszulek nastolatka, a że dziewczynę coraz bardziej zaczęła uwierać sukienka, postanowiła włożyć za duży t-shirt. Kiedy zobaczyła godzinę, okazało się, że jest grubo po dziewiątej. Nastolatka odziwo bardzo swobodnie czuła się przechadzając się po domu. Na swoje szczęście nie spotkała nikogo w drodze do kuchni, z której chciała wziąć jakiś sok czy wodę, choć miała mieszane uczucia, czy powinna. Kiedy weszła do pomieszczenia połączonego z jadalnią ujrzała Jeremiego w samych dresach.

-Dzień dobry, jak się spało? – ku zaskoczeniu nastolatki, chłopak robił naleśniki na śniadanie.

-Cześć, nawet dobrze. – odpowiedziała zaspana.

 -To dobrze. Widzę, że spodobała Ci się moja koszulka. – zaśmiał się przenosząc wzrok na jej ciało, na co na policzkach Bianki pojawiły się rumieńce.

-Przepraszam, mogę Ci ją oddać. – „dlaczego nie pomyślałam o tym wcześniej?!” skarciła się w głowie.

-Nie, spokojnie. – zaśmiał się uroczo. Dziewczyna uwielbiała, gdy tak robił, było to takie kochane.

-Zarobiłem nam śniadanie, chcesz? – zapytał po chwili dosyć niezręcznej ciszy.

-Jasne. – dopowiedziała szybko. Każdy jadł swoje śniadanie w milczeniu, natomiast przez wielkie okna, które dawały widok na ogród, wpadały grudniowo-styczniowe promienie Słońca. Nagle Bianka uświadomiła sobie, że nie jest w swoim domu i kawałek naleśnika wręcz stanął jej w gardle. Chłopak jakby domyślił się, o czym pomyślała przyjaciółka, powiedział najspokojniej, jak tylko się dało.

-Nie musisz się tym martwić, właściciele nie mają nic przeciwko temu, że tu jesteśmy.

-A inni goście? – dziewczyna ciągle nie była przekonana.

-Wyszli, zaraz przed lub po północy. – odpowiedział, nabierając na widelec kolejny kawałek naleśnika.

-Czyli jesteśmy sami? Ale jak ja wrócę do domu? Nie wiem kompletnie, gdzie jestem! Przywieźli mnie Kamila i Marcin. – dziewczyna była spanikowana.

-Spokojnie, rozmawiałem z nimi, uzgodniliśmy, że przywiozę Cię do domu, kiedy tylko będziesz chciała.

-I nie zapytaliście się mnie o zdanie?! – z każdym zdaniem w Biance coraz bardziej buzowała złość.

-Spałaś! Poza tym byłaś kompletnie pijana! – po raz pierwszy dziewczyna zauważyła, jak Jeremi się denerwuje. Ten widok z jednej strony ją przestraszył, a z drugiej zaintrygował…

-Pójdę się przebrać i możemy jechać. – odpowiedziała szybko i wręcz biegiem ruszyła w stronę schodów, żeby wejść do sypialni, ale w momencie od wstania od stołu, poczuła dużą i ciepłą dłoń na swoim ramieniu.

-Bianka proszę…poczekaj… - kiedy dziewczyna się odwróciła, zobaczyła, że oczy chłopaka lekko się zaszkliły. – Nie chcę Cię stracić, musimy porozmawiać.

-Nic nie musimy, co najwyżej możemy. – sama się zdziwiła, jak chłodno to zabrzmiało i kiedy nastolatek już był pewny, że odejdzie i był na to gotowy, w ostatniej chwili dopowiedziała. – Ale ja chcę o tym porozmawiać. – w chwili wypowiadania tych słów, dziewczyna zauważyła niewielkie iskierki w oczach Jeremiego.

***

-To teraz mi powiedz o co chodziło z Kamilą, z tą kolacją i tym wszystkim. – kiedy nastolatkowie siedzieli już w aucie, Bianka nie przestawała zadawać pytań, które w duchu już trochę zaczęły wkurzać Jeremiego, ale naprawdę potrzebował jej. W sensie dziewczyny, nie rozmowy. – A tak w ogóle skąd Ty masz prawo jazdy?!

-A skąd się bierze prawo jazdy? – Jeremi ciągle patrząc na drogę i zmieniając bieg, uśmiechnął się nonszalancko.

-Bardzo śmieszne, to teraz dlaczego pocałowałeś Kamilę?

-Nie zrozumiesz. – odpowiedział stanowczo.

-Nie zrozumiem?! Mam do Ciebie żal po tym! – Biance z każdą chwilą rósł coraz bardziej poziom adrenaliny.

-A myślisz że ja nie miałem?! Poszłaś z jakimś Marcinem i tak szczerze, to nie wiem co Wy tak robiliście! – szczęka Jeremiego znowu się zacisnęła, a knykcie na kierownicy aż zrobiły się blade od nacisku.

-Czy Ty siebie słyszysz?! Byliśmy w szkole! Przygotowywaliśmy salę pod akademię! Zachowujesz się, jakbyś był zazdrosny! – dziewczyna chciał zachować jeszcze racjonalne myślenie i w duchu liczyła, że Jeremi za chwilę się uspokoi i znowu będzie tym kochanym i cudownym idolem wielu tysięcy fanów.

-No bo jestem! – to zdanie zaskoczyło zarówno ją jak i jego. Resztę podróży spędzili w ciszy, żadne nie miało ochoty kontynuować tej sarkastycznej i wypełnionej jednocześnie nienawiścią i miłością rozmowy. Kiedy chłopak podjechał pod blok dziewczyny, oparł rękę o okno, a dłonią przetarł sobie twarz, czekał spokojnie aż nastolatka wysiądzie. I kiedy myślał, że gorzej to spotkanie nie mogło się skończyć, poczuł jej miękkie wargi, te same, które wczoraj tak łapczywie połykały jego język, na swoim policzku i ciche, powiedziane prosto do jego ucha „dziękuję”. Za nim zdążył zrozumieć, co się przed chwilą stało, usłyszał trzask zamykanych drzwi. Z jednej strony chciałby teraz wybiec z samochodu i oddać ten pocałunek, ale z drugiej nie chciał być nachalny, więc tylko odpalił silnik i ruszył dalej.

***

-Gdzie jesteś? – w telefonie nastolatka rozległ się bardzo szorstki, męski głos.

-Za chwilę będę, spokojnie, tylko pamiętaj, że musisz się pośpieszyć.

-No tak, zapomniałem, chłopczyk się spóźni na próbę. – rechot.

-Zamknij się. – odpowiedział krótko.

-Okay, tam gdzie zawsze, pamiętaj.

-Pamiętam. – Jeremi się rozłączył i ruszył pod opuszczony budynek starej elektrowni. Po chwili był już na miejscu. Posiadaczem głosu, który chłopak słyszał w komórce był średniej wysokości, grubszy mężczyzna na około 50 lat z łysiną. Oprócz niego na chłopaka czekali też ochroniarze faceta i znajomi Jeremiego z tego…zajęcia.

-Pojedziesz za miesiąc do Szczecina i odbierzesz tam paczkę, którą najpierw dostarczysz do Wrocławia, a potem do Gdańska.

-A co tam jest? – zapytał szesnastolatek jednocześnie witając się ze znajomymi.

-Nie Twoja sprawa, gówniarzu. – odpowiedział oschle. Jeremi rzucił mu tylko ostre spojrzenie, ale nie kontynuował tematu. W gruncie rzeczy nie obchodziło go, co znajdować się w tej paczce.

-To tyle, możesz iść. – chłopak już miał iść w kierunku samochodu, gdy usłyszał znowu głos faceta. – A kim w zasadzie jest ta piękna brunetka z którą Cię widzieliśmy? – mężczyźni zaśmiali się między sobą.

-Nie Wasza sprawa i ostrzegam, trzymajcie się od niej z daleka. – już żaden nie odważył się cokolwiek powiedzieć.

***

-Jeremi gdzie Ty byłeś?!  Za chwilę zaczynamy! – powiedział Remo na przywitanie.

-Przepraszam, zapomniałem się trochę po wczorajszej imprezie. – nastolatek nie mógł powiedzieć gdzie i po co tak naprawdę był.

-No dobrze, zabalowało się wczoraj to tak jest, ale w sumie nie powinienem Cię tu ściągać w Nowy Rok, ale wiesz, że mamy ustalony termin.

-Wiem, wiem, spokojnie, no to zaczynajmy! – krzyknął radośnie i wszedł do studia. Po trzech godzinach mieli już nagraną całą piosenkę. Była świetna! W między czasie oczywiście relacje na Snapie, Instagram'ie i grupie na Facebook’u. Po wyjściu z MyMusic chłopak postanowił się spotkać z Polą, ostatnio tyle się działo, że nie widział się z nią. No powitanie przytulili się do siebie, a Jeremi przyjął swoją, prawdziwą maskę.

-To jak tam życie? – zaczął trochę drętwo na powitanie.

-Nawet spokojnie, ale Ty lepiej co u Ciebie, bo pewnie o wiele ciekawiej niż u mnie.

-No trochę… - nastolatek był taki szczęśliwy, że Pola, to jest jedyna osoba, która wie o wszystkim, o sytuacji z Bianką, o jego…no właśnie, nie wiadomo, jak to można nazwać. Najbardziej trafne określenie to spłacanie długu.

-No to opowiadaj!

-No co Ci mam opowiadać? Wczoraj była ta impreza co Ci opowiadałem i myślałem, że to będzie kompletna katastrofa, ale jak się okazało oprócz Kamili i jakiegoś chłopak przyszła też…

-Czekaj, czekaj! Ja wiem! To była Bianka jak zgaduję. – oboje się roześmiali.

-Tak, wyglądała zjawiskowo, ale impreza ją trochę poniosła i pewny młody i dzielny…

-I pewnie bardzo skromny. – dopowiedział dziewczyna, bo domyśliła się, że chodzi o niego.

-Też. – zaśmiał się. – W każdym razie ten młodzieniec uratował ją przed jakimś zboczeńcem. – powiedział z udawanym triumfem.

-Czyli w skrócie, pobiłeś się z jakimś chłopakiem bo przystawiał się do Bianki? – dopiero kiedy Pola to powiedziała, Jeremi zrozumiał, jak on bardzo chciałby się troszczyć o szesnastolatkę.

-No…no tak. – odpowiedział lekko zażenowany.

-Czyli ciągle Ci na niej zależy pomimo tego, że pocałowałeś jej najlepszą przyjaciółkę? – przyjaciółka kontynuowała, kiedy weszli do parku, na co Jeremi zesztywniał.

-Wiesz, że nie chciałem tego robić, sytuacja mnie zmusiła. – próbował się tłumaczyć.

-No dobra, nie ważne, a jak u Twojego ulubionego „szefa”? – prawie prychnęła na wspomnienie o mężczyźnie. –Ciągle nie wiem, dlaczego nazywasz go swoim szefem.

-Nie wiem, jakoś tak się przyjęło, nie istotne. Co u niego? Nic, robię sobie wycieczkę po Polsce. – dziewczyna jęknęła.

-Gdzie tym razem? – zapytała znudzona już tą sytuacją.

-Poznań, Szczecin, Wrocław. – dopowiedział równie obojętnie.

-Nie no super! A kiedy kończysz ten cały, chory układ?

-Przecież wiesz, ostatnie zadanie mam w wieku swoich osiemnastych urodzin. – Pola znowu jęknęła.

-I naprawdę nie ma szans, żebyś wcześniej zakończył tą nienormalną znajomość?

-Nie, ale teraz, nie ukrywam, martwię się… - powiedział w rękami w kieszeni wpatrując się daleko w horyzont.

-Dlaczego?

-Zauważyli Biankę, a oni są nieobliczalni, muszę teraz pilnować jej, żeby nic jej nie zrobili złego…

-Proszę Cię Jeremi, pilnuj jej, naprawdę, ona jest cudowną osobą i pasujecie do siebie.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Kochani! Jak widzicie powoli akcja nabiera tempa, Jeremi pokazuje powoli swoją osobność, ale czy powie o niej Biance? Co się stanie dalej? Zobaczycie w kolejnych rozdziałach ;3

Uwielbiam Was,

Livia

WIDZISZ = KOMENTUJESZ