Rozdział 34

„Następnego dnia Jeremi obudził się o czwartej rano zlany potem, śnił mu się koszmar, była w nim Bianka i Pola i jacyś gangsterzy.

-Muszę dzisiaj pójść do tego cholernego magazynu. – burknął do siebie i szybko się wyszykował.

-Gdzie idziesz? – zapytała miło mama braci.

-Później Wam powiem. – rzucił i wręcz wybiegł z mieszkania.”

-Halo? – zapytała zaspana Pola.

-Cześć, podejrzewam gdzie jest Bianka.

-Zaraz będę na centrum. – dziewczyna się rozłączyła. Nastolatek stwierdził, że ma jeszcze chwilę czasu, więc może pójść piechotą do centrum. Nagrał po drodze kilka Snapów, ale ciągle w głowie tkwiła mu jedna myśl: „Gdzie Bianka?”, „Co się z nią dzieje?”, starał się ją co prawda zepchnąć, ale nie udało mu się to. Co kilka metrów podchodziły do niego fanki, którym oczywiście nie wolno było odmówić. Zadzwonił też Remo.

-Siema Jeremi! – krzyknął zadowolony do słuchawki.

-Cześć Remo, coś się stało? – próbował udawać szczęśliwego.

-Pamiętasz, że za niedługo mamy nagrania do nowej piosenki, a potem ruszamy z trasą?

-Wiadomo! Ja bym zapomniał? – zaśmiał się słabo.

-Młody…znam Ciebie i wiem, że coś Cię trapi, co jest?

-Bo…to chodzi o tą dziewczynę… - zaczął zawstydzony.

-Biankę? – menager już wiedział o co chodzi.

-Tak, martwię się o nią, bo… - urwał w połowie słowa, bo przypomniał sobie, że Remik nic nie wie na temat jego drugiego życia.

-Bo co?

-Bo…nie kontaktowałem się z nią od dłuższego czasu i się martwię… - Jeremi jest bardzo złym kłamcom.

-No dobra…ale wpadnij do mnie w najbliższym czasie.

-Jasne, postaram się pojawić w MyMusic jutro, albo pojutrze, ale teraz się trochę śpieszę. – Jeremi nie czekał na odpowiedź i szybko się rozłączył. Akurat dotarł do centrum, gdzie czekała już na niego Pola.

-To gdzie, Sherlock’u, podziewa się Bianka? – zapytał z lekkim przekorem, na co chłopak spiorunował ją wzrokiem.

-Nie żartuj sobie, to jest poważne, mam duże przypuszczenia, że Bianka jest z nimi. – podkreślił ostatnie słowo, żeby przyjaciółka zrozumiała o kogo chodzi.

-Czyli co? Wpadamy, mordujemy, zabieramy dziewczynę i wychodzimy? – nastolatce podobał się taki rozwój wydarzeń.

-Wiesz…chciałbym tak, ale tak to nie zadziała, na pewno nie można ich zamordować.

-Czy Ty siebie słyszysz?! Nie boisz się pracować w mafii, ale boisz się im dowalić?!

-Wiesz, że to wszystko ma trochę inne dno. – wysyczał przez zęby.

-Wiem. – odpowiedziała równie chłodno 17-latka i razem ruszyli w kierunku magazynu.

***

Pół godziny później nastolatkowie byli już pod magazynem.

-A jak to jednak nie oni? – zapytała z lekką obawą Pola, na co chłopak rzucił jej sarkastyczne spojrzenie.

-Naprawdę uważasz, że to nie oni?

-No racja. – zamilkła szybko zawstydzona. Podeszli pod zardzewiałe drzwi i lekko je uchylili. Dźwięk rozniósł się po całej hali, ale chłopak to zignorował i wszedł do środka, na twarzy malowało mu się skupienie. Dziewczyna szybko ruszyła na Jeremim. Kiedy mieli zacząć się już rozglądać za jakimiś znakami obecności Bianki, usłyszeli czyjeś kroki. Z cienia wyłonił się Łukasz.

-No proszę, proszę, kogo my tu mamy? Książę na białym koniu i jego dupera. – zaśmiał się nonszalancko, na co, za równo w Poli, jak i Jeremim zagotowało się.

-Ty lepiej nie żartuj sobie, tylko powiedz, gdzie jest szef. – syknął szorstko 16-latek.

-Chciałbyś wiedzieć? Jest zajęty…Bianką. – zaśmiał się.

-Co z nią zrobiliście?! – od rzucenia się na niego w pięściami, powstrzymywała go tylko przyjaciółka, która też ledwo wytrzymywała.

-My? Nic, sama chciała tu przyjść. – zarechotał.

-Nie kłam! – żyła na szyi piosenkarza intensywnie pulsowała. – Myślisz, że nikt się nie domyślili, że ją porwaliście?! – z każdym słowem klatka piersiowa pod białym podkoszulkiem coraz mocniej pracowała, a wszystko mięśnie coraz bardziej się napinały.

-Oj, już się tak nie denerwuj gówniarzu. – do hali wszedł szef. Jeremi w końcu nie wytrzymał, szybko szarpnął ramię, przez co przyjaciółka nie zdążyła go utrzymać i wyciągnął za paska pistolet, który wcześniej trzymał pod podkoszulką i wycelował w mężczyznę. Facet jednak w ogóle nie zareagował na zagrożenie, które mu grozi i również wyjął broń.

-Co zrobiliście z Bianką? – trochę spokojnie zapytał chłopak.

-Tylko po to tu przyszliście? Wiesz, co Ci grozi, jeśli łamiesz regulamin naszych umów, a nasze ustalenia były takie, że przyjdziecie po feriach.

-Jestem w stanie zaryzykować życie dla niej.

-Jakie to słodkie. – rzucił z sarkazmem, na co Jeremi przewrócił oczami.

-Gdzie ona jest? – zapytał nastolatek, po czym po chwili z kolejnego ciemnego miejsca w magazynie dwaj muskularni mężczyźni przynieśli śpiącą Biankę przywiązaną do krzesła z zawiązanymi rękami, nogami i ustami.

-Proszę, jesteś zadowolony? Możesz już iść.

-Nie wyjdę bez niej. – powiedział i w momencie rzucił się na faceta, jednak jego plany runęły w chwili, gdy szybko ochroniarze szefa go odepchnęli i przytrzymali. Łukasz zaś z kumplem podszedł do Bianki i podkładając jej jakieś krople pod nos, obudził ją.

-C-co? Ygh! To znowu Ty! – rzuciła z pogardą dziewczyna.

-Bianka! – krzyknął uradowany Jeremi, ale mężczyźni byli silniejsi i nie udało mu się wydostać z uścisku, tak samo Poli, która próbowała skorzystać z okazji i podbiec do dziewczyny, ale kolejni faceci ją przytrzymali.

-Myślałeś, że oddam Ci ją i pozwolę Ci tak spokojnie odejść? Śmieszny jesteś. – zaśmiał się szyderczo i podszedł w kierunku 16-latki. Złapał ją nie za mocno za żuchwę, na co w Jeremim aż się zagotowało i przy nieuwadze ochroniarzy wyślizgnął się i szybkim ruchem wyciągnął broń i postrzelił szefa w stopę.

-Zostaw ją. – powiedział spokojnie lekko zdyszany.

-Widzę, że tak bardzo nie zależy Ci na uratowaniu własnej dupy, co liczy się z pogrążeniem Twojej rodziny w nędzy, ciekawe jak to będzie zobaczyć nastoletnią gwiazdkę zamiatającą chodniki? – zarechotał.

-Po co Ci ona? Nie lepiej było wyżyć się na mnie?

-Byłem pewny, że jeśli ją porwę to tu przyjedziesz.

-Czyli wiedziałeś, że tu przyjadę.

-Nawet nie wiesz, jak bardzo. – stwierdził szyderczo i machnął szybko palcem na mężczyzn, którzy od razu otoczyli Jeremiego.

-Panowie, dogadajmy się. – zaczął z uśmiechem na ustach, ale ci ruszyli szybko na niego. Walka potoczyła się szybko, parę ruchów, uników, kopnięć i strzałów i wszyscy leżeli na ziemi. Pola korzystając z sytuacji nieuwagi zrobiła to samo z mężczyznami przetrzymującymi ją.

-Zostaw mnie! – krzyczała Bianka, kiedy facet dotykał ją po twarzy i przyglądał jej się uważnie. Jeremi dłużej nie czekając podbiegł do dziewczyny i uderzył w nos szefa.

-Jak dama mówi, żeby ją zostawić, to należy ją zostawić. – powiedział z lekkim triumfem. Mężczyzna wstał z podłogi z ręką na nosie, z którego ciekł lekki stróżek krwi, a w oczach widać było prawdziwy gniew. Próbował trafić chłopaka, ale nie wychodziło mu to, natomiast huk, jaki zrobiła broń przeciwników, całkowicie przestraszył nastolatkę. Mężczyzna spojrzał łapczywie na nią i podszedł do niej.

-Odsuń się, bo pożałujesz. – wygląd Jeremiego wcale nie był lepszy, poobdzierane knykcie, poharatana twarz i wszędzie siniaki.

-Nie odsunę się. – powiedział zdyszany.

-Dlaczego? Kim Ty w ogóle jesteś, że możesz tak nami zarządzać?! – chłopak zaczął na nowo się bulwersować.

-Jestem jej ojcem. – powiedział dobitnie.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Kochani! Dziękuję za przeczytanie i zapraszam do komentowania!

Uwielbiam Was,

Livia